Ανήκω στη γενιά των 40+ κι είμαι από εκείνους που έζησαν σε σπίτι χαμηλό ,δίπλα σε αλάνες.Μια άλλη Αθήνα από εκείνη που τα παιδιά μας ζουν.Μέχρι πριν λίγα χρόνια ,στο πατρικό μου τα παραθυρόφυλλα ήταν ξύλινα,με χαρακτήρα και άποψη.Τα πόνεσα όταν η μανουλίτσα μου τα αντικατέστησε μα δε μίλησα.Εξάλλου πού να τα έβαζα?Τι να τα έκανα?Τα άφησα στην καρδιά μου και στη μνήμη μου...
Μια Κυριακή πρωϊ δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη γλυκιά μου Ματίνα.
-Έχω βρει κάτι παλιά παραθυρόφυλλα ,στα σκουπίδια ,στη γειτονιά της μαμάς μου.Να πάρω κανένα?Τι λες?Έχουμε κάτι να τα κάνουμε?
-Πάρτα,βρε Ματινάκι.Τι να σου πω?Δεν έχω κάτι κατά νου, μα μην τα αφήσεις στα σκουπίδια.Πάρτα και θα δω.
Έτσι ήταν όταν έφτασαν στο Σύλλογο.Ήθελαν δουλειά που δεν είχα ξανακάνει αλλά μου έδωσαν την ευκαιρία να προσπαθήσω.Έτριψα ότι μπορούσα μα χωρίς τριβείο δε γίνονται και θαύματα.Η επαναβαφή τους ήταν ουτοπική σκέψη κι έτσι η λύση έπρεπε να 'ναι πονηρή.
Decoupage σε όσο μεγαλύτερη επιφάνεια γινόταν!Πήρα πράσινο χαρτί περιτυλίγματος από το βιβλιοπωλείο,έκοψα λωρίδες σε μήκος και πλάτος όσο οι γρίλιες και είπα να ξεκινήσω.Μεσολάβησε μια μικρή βόλτα στα blog για λύσεις.Εκεί ολοκληρώθηκε η απόφαση.
Ένα από τα πολυαγαπημένα μου blog είναι εκείνο της Χρυσάνθης ( Χρυσάνθης χειροποιήματα ) .Πρόκειται για έναν άνθρωπο άκρως δημιουργικό και δοτικό ( θαρρώ πως όλοι στη "γειτονιά" το ξέρουν ).Εκεί μπορείς όχι μόνο να θαυμάσεις μα και να μάθεις το "πώς". Στην ανάρτησή της, για ένα κουρτινόξυλο παιδικού δωματίου ,έμαθα για την εφαρμογή του στόκου ώστε να δημιουργηθεί ανάγλυφη παράσταση επάνω στην επιφάνεια.Κράτησα την πληροφορία κι έμεινα με την αγωνία εάν θα μπορούσα κι εγώ να την δοκιμάσω.Πήρα από το ράφι το στόκο που είχε μείνει από κάτι περυσινά μερεμέτια στον τοίχο και ιδού!
Αντί πατίνας,την οποία παραδέχομαι ότι αγνοώ προς το παρόν, εφάρμοσα ,το γνωστό σε εμένα ,ακρυλικό ζωγραφικής,Ταμπονάρισα με βρεγμένο σφουγγάρι,πριν στεγνώσει και χαμογέλασα.
Άραγε ,όποιος το πάρει ,θα το βάλει στο μπαλκόνι?
Ίσως όμως να βρήκε και καλύτερη ιδέα...
