Αμέτρητες φορές έχω ερωτευτεί μικροαντικείμενα παλιακά και κακομοιριασμένα.Ίσως να φταίνε οι αναμνήσεις από το σπίτι της γιαγιάς,ίσως που φέρνω θύμησες από μια άλλη ζωή.Τι σημασία έχει?Μου αρκεί που όταν τα κοιτώ πλημμυρίζω από ένα γλυκό πόνο και λιώνω.Στο Σύλλογο που περνώ δυό πρωϊνά κάθε εβδομάδα,μας έφεραν τούτο εδώ το κουκλί.Χλωμό και σκονισμένο.Το παράτησαν όπως εγκαταλείπουν έναν άνθρωπο σε έναν οίκο ευγηρίας κι ούτε που γύρισαν να ρίξουν πίσω μια ματιά...Έμενε στην άκρη ακούνητο και θλιμμένο καθώς δεν πουλήθηκε σε κανένα από τα δυο παζάρια που συμμετείχε.Τότε έμαθα για την κάσια. Πρόκειται για ένα πάμφθηνο νερόχρωμα Πουλιέται στα χρωματοπωλεία της γειτονιάς.Μοιάζει με τους κόκκους γνωστού στιγμιαίου καφέ και διαλύεται σε ζεστό νερό.Όσο πιο πολύ βάλεις ,τόσο πιο σκούρο το χρώμα που θα πάρεις.Για εμάς τους λάτρεις της καρυδιάς είναι σαν αγιασμός...
-Μωρέ,θα το αλλάξω με κάσια,είπα στην Ελεάννα.
-Λές?μου αποκρίθηκε.Καλύτερα άστο έτσι,είναι πιο passepartout,ήταν τα λόγια της .
Μα εγώ το έβλεπα,αυτό μου έλεγε το καημένο κοιτώντας με κατάματα τόσο καιρό κι εγώ δεν το άκουγα.Φεύγοντας το μεσημέρι το φόρτωσα στο ΒοΒο,έτσι λένε το αγαπημένο μου αμαξάκι,και ήρθαμε παρέα στο σπίτι.Εκεί ,στην ηλιόλουστη βεράντα μου,έγινε το μαγικό.
Από άχρωμη κ χλωμή γρια σουηδέζα,έγινε μια προκλητική νεαρή αφρικάνα!
Τα μαγικά ,της μεταμόρφωσης ,παιδιάστικα απλά : Τρίψιμο με γυαλόχαρτο,καλό καθάρισμα της επιφάνειας για απομάκρυνση κάθε σκόνης,πέρασμα κάσιας δύο χέρια και τελικά άχρωμο βερνίκι νερού gloss.
Το κορυφαίο δε,την πάντρεψα εκεί στη βεραντούλα μου!Έφυγε για το καινούργιο σπιτικό της χαρούμενη σα νύφη.
